معماری آمریکایی، معماری است که در کشورهای مستعمره ی اروپایی در آمریکا و متعاقب

آن در ایالات متحده گسترش یافت.  چنین توسعه ای دوره ی زمانی در حدود 5 قرن را پوشش می دهد

که در سال 1565 با تأسیس کلیسای سنت آگوستین در فلوریدا، استقرار انگلیسی ها بر امتداد

ساحل آتلانتیک در 1585 و سکونت اسپانیایی ها در نیومکزیکو در سال 1589، آغاز می شود.

ساکنین فرانسوی، سوئدی، هلندی، آلمانی و اهالی از کشورهای دیگر نیز طی سالهای 1600 از راه رسیدند.

تاریخ کامل ساخت و ساز در جایی که سرانجام تبدیل به ایالات متحده شد، به 10 هزار سال پیش باز می گردد،

اما ساکنین اروپایی عموما بسیاری از سنت های ساختمان سازی مردمان بومی آمریکایی را نادیده گرفتند.

بیش از 5 قرن پس از مهاجرت اروپایی ها به آمریکا، سنت های ساختمان سازی آنان به تدریج بازسازی

و بازتعریف شد. با فرا رسیدن قرن 19 این شکل از ساخت بنا به عنوان سنت ساخت و ساز

متمایز آمریکایی پدیدار شد. هر یک از مستعمرات اروپایی در آمریکای شمالی سنت های متداول

خودشان در ساخت و ساز را توسعه بخشیدند.

نوآوریهای تکنولوژیکی قرن 19 و همچنین گسترش راه آهن، امکان رشد سریع غرب و غرب میانه را فراهم آورد.

این امکان وجود داشت که قطعات ساخت ساز تولید انبوه که در شرق تولید می شدند را از طریق کاتالوگ ها

سفارش داد و بوسیله خط آهن به غرب منتقل کرد. آتش سوزی بزرگی در سال 1871 ناحیه ی مرکزی شیکاگو،

ایلینویز، را تخریب کرد و فرصت های ساختمان سازی برای معماران آمریکایی فراهم آورد

که طی 25 سال پس از این حادثه اولین آسمانخراش ها را بوجود آورند. این سبک ساختمانی

کاملا جدید که در ایالات متحده شکل گرفت، از اواخر سال های 1800 تا 2000 بر معماری

در سراسر دنیا تأثیر گذار بود. طی قرن 20 معماران و مقاطعه کاران در ساخت بلندترین آسمانخراش ها

رقیب یکدیگر شدند، رقابتی که تا امروز نیز ادامه دارد. شیوه ی منحصر به فرد دیگری از ساختمان سازی

که در آمریکا گسترش یافت خانه ی حومه ای تک خانواری بود – بنای مجزا و یا مستقلی که در تقابل

با خانه ی حومه ی شهری غیر مستقل و یا نیمه مستقل همگانی در مناطق دیگر است.

این سبک نیز بر معماری در خارج از مرزهای ایالات متحده تأثیر گذار بود.

مهاجرت معماران اروپایی طی سال های 1930 و 1940، مدرنیسم اروپایی را به آمریکا آورد

و در نیمه ی دوم قرن 20 آمریکا بدل به قدرت اصلی در معماری شد. با نزدیک شدن به اواخر

سال های 1900 و اوایل 2000، معماران آمریکایی در سرتاسر کره ی زمین فعالیت داشتند،

این در حالی بود که معماران ژاپنی و اسپانیایی، که تنها به عنوان دو نمونه ذکر می شوند،

به خاطر ساخت و ساز های عمومی مهم در ایالات متحده کمیسیون دریافت می کردند.

نوآوری و سنت:

معماری آمریکا در سال های ما بین 1890 و 1920 تحت تسلط معماران آموزش دیده ی دانشگاهی،

قرار داشت، یعنی بسیاری از آنان که در فرهنگستان تحسین برانگیز هنرهای زیبای (Ecole des Beaux-art)

پاریس درس خوانده بودند. دانش آنها از تاریخ معماری نسبت به بسیاری از معماران قبل یا بعد از آنان،

پیشی گرفت، اما آنها این علاقه مندی به گذشته را با قابلیت طراحی بناهایی ترکیب کردند که کاملا مطابق

با نیازهای زمانشان بود. این معماران از کارخانه دارانی حق الزحمه دریافت کردند که پیش از برقراری مالیات

بر درآمد شخصی در ایالات متحده در سال 1913، به ثروتی هنگفت رسیده بودند. این متقاضیان اقامتگاههای

مجللی را هم در حوزه های همسایگی مسکونی جدید

شهر های صنعتی ( مانند خیابان پنجم در نیویورک سیتی و خیابان Prairie در شیکاگو)

و هم در جزایر تابستانی ممتاز       (همچون  نیوپرت (Newport)، رود آیلند (Rhode Island)،

بار هاربر (Bar Harbor) و ایالت مین (Maine) ) ایجاد کردند.

این خانه های با شکوه موضوعاتی برای صحبت از " مصرف آشکار " (consumption conspicuous) بودند،

به گونه ای که طولی نکشید اقتصاددان آمریکایی تورستن وبلن (Thorstein Veblen) این فرآیند

را نمایش خودنمایی ثروت در آن دوران نام نهاد. ریچارد موریس هانتِ (Richard Morris Hunt) معمار،

که در پاریس تحصیل کرده بود طراحی برخی از این خانه های مجلل، بویژه برای خانواده ی وندر بیلت (Vander bilt)

را بر عهده گرفت. او برای کورنلیوس وندر بیلت دوم (Cornelius Vanderbilt II) قصر تابستانی بزرگ ایتالیایی مربوط

به عهد رنسانس با نام موج شکن ها (Breakers) (1895-1892) را در نیوپُرت طرح ریزی کرد. برای جرج واشنگتن

وندر بیلت، هانت یک قلعه ی فرانسوی بزرگ عهد رنسانس با عنوان بیلتمور (Biltmore) (1895-1888)، طراحی کرد

که هم اکنون توسط باغ رسمی (formal garden) در آشویل، کارولینای شمالی، محاط شده است.

این چنین نمایشی از فراوانی بی حد و حصر علاوه بر مضطرب ساختن برخی از جامعه شناسان،

برای شمار دیگری از آمریکایی ها الهام بخش تلاش برای دستیابی به این رویای آمریکایی شد.

جنبش مدرن:

از سال 1910 بدین سو، گروه کوچکی از معماران در اروپا نوعی از معماری بسیار ناب و به لحاظ عملکردی

مؤثر را توسعه بخشیدند که تمامی تزئینات را به صورت مجازی آشکار ساخت. این نوع معماری زاهدانه،

جذابیت را در ایالات متحده محدود ساخته بود، اگر چه تعداد اندکی از معماران در نیویورک، شیکاگو و لوس آنجلس

به طور مستقل تفسیر خود از این معماری مدرن را گسترش دادند. از میان این گروه شناخته شده ترین ها اروینگ

جیل (Irving Gill)، رودولف سیندلر (Rudolph Schindler) و ریچارد نوترا (Richard Neutra)، بودند که تمامی در

کالیفرنیای جنوبی فعالیت می کردند. مدرنیسم ملهم از اروپا اولین ظهور خود در ایالات متحده را با عمارت

Philadelphia Savings Fund Society (PSFS) ( 1932-1929) واقع در فیلادلفیا، شکل داد. طراحی این بنا توسط

معمار آمریکایی جرج هاو (George Howe)، و ویلیام لسکاس (William Lescaze)، معمار اهل سوئیس و تحصیل

کرده ی همان کشور، ساخته و پرداخته شد. فقدان پیرایه های تاریخی در بنا، سطوح صاف و صیقلی سنگ ها و

صفحات بزرگ شیشه ای در بنا، آن را با جنبش مدرن در اروپا بسیار مرتبط می سازد.

اولین جنبش مدرن اروپایی که تأثیر گسترده ای را در آمریکا داشت، هنر دکو با اشکال ساده شده و تزئینات

هندسی اش، بود. اما معماران آمریکایی، مدرنیسم اروپایی را تا پس از جنگ جهانی دوم، یعنی زمانیکه معماران

مهاجر آلمانی آن را در ایالات متحده معرفی کردند، به طور کامل نپذیرفتند.

دو رویکرد طراحی متقابل، سالهای بعد از 1970 را مشخص می سازد. یک رویکرد سبک بین المللی مدرنیسم

را حتی در مقیاسی بزرگتر بابناهای حماسی، متنوع و اکسپرسیونیست، ادامه داد. خط مشی دیگر در مقابل

فقدان تجسمات و تصورات نمادین در این شکل از مدرنیسم با الحاق جزئیات تاریخی و اشاراتی به معماری محلی،

عکس العمل نشان داد، البته با حفظ برخی از اصول مدرنیسم. رویکرد اخیر که گاه به عنوان پسا مدرنیسم شناخته

شده است، بیش از کیفیت انتزاعی که در سبک بین المللی وجود داشت، مجذوب عرصه ی عمومی بود.